شهر مصدر در کرانه شرقی ابوظبی به عنوان اولین شهر پایدار دنیا در سال 2006 شناخته شد. معیارهایی از قبیل عدم تولید کربن، عدم تولید مواد زائد به همراه فن آوری های هوشمند در جای جای کارکردهای شهری در نظر گرفته شده بود اما بعد از گذشت یک دهه آرزوهای رسیدن به یک شهر هوشمند رو به سردی گذاشت و تاریخ اتمام پروژه از سال 2016 به سال 2030 تغییر کرد. همچنین مقامات محلی اذعان کردند که دستیابی به هدف نهایی در رساندن مقدار تولید گازهای گلخانه ای به صفر در این شهر امکان پذیر نیست.
شهر سونگدو در کره جنوبی نیز در زمینه هوشمند سازی اقداماتی انجام داد. این سیستم کاملا توسط بخش خصوصی راه‌اندازی شد و این پروژه 20 میلیارد پوندی کار خود را از یک مکان سبز به مساحت شش کیلومتر مربع در کنار دریای زرد شروع کرده است. گفته میشود این پروژه در سال 2017 تکمیل خواهد شد و سونگدو به مهد 65 هزار خانوار و 300 هزار کارگر و دانشجو تبدیل خواهد شد که هر روز در داخل شهر تردد می‌کنند. علاوه بر سیستم جمع‌آوری زباله بادی زیرزمینی که خیابان‌ها را از ماشین‌های زباله‌دانی خلاص می‌کند، شرکت سیسکو پهنای باند فرا سریع و همچنین کیوسک‌های ویدیو کنفرانس حضور تلفنی (TelePresence) در این شهر راه‌اندازی کرده است. در سونگدو، مترو و اتوبوس و شبکه چرخشی (مسیرهای چرخشی) و شبکه مرکزی آب‌رسانی نیز راه‌اندازی خواهد شد. این شهر به دلیل نزدیکی به فرودگاه اصلی کره جنوبی به شهر آئروتروپلیس (ترکیبی از کلمات هوایی، حمل‌ونقل و شهر) لقب گرفته است.
این شهر با وجود اینکه از فناوری‌های پیشرفته و به روز استفاده می‌کند، به سبک و سیاق شهرهای قدیمی جهان همانند پارک مرکزی نیویورک طراحی شده است و همچنان پروژه های هوشمند سازی این شهر ناتمام باقی مانده است.
همانطور که گفته شد، اگرچه ممکن است این شهرها به اهداف نهایی برنامه هوشمند سازی خود دست پیدا نکنند با این حال پروژه های در مقیاس کوچک توسط بخش خصوصی در راستای دستیابی به این طرح فعالیت می کنند.
در فضای حدود 160 هکتاری خارج از فرودگاه بین المللی دنور شرکت ژاپنی پاناسونیک مسئولیت توسعه آئروتروپلیس امریکا را برعهده گرفته است. این شرکت در بخش های تجاری و مسکونی پروژه شهر هوشمند فوجیساوا بسیار موفق عمل کرده است. شهر فوجیساوا به مساحت 18 هکتار و با 1600 خانوار حدود 50 کیلومتری توکیو واقع گردیده و در سال 2014 افتتاح شد.
به گفته معاونت شرکت پاناسونیک آن ها مسیر تکامل شهر فوجیساوا را سرلوحه کار خود قرار داده و در حال تطابق و همگون سازی آن با سبک امریکایی برای ایستگاه پنا می باشند. به عنوان مثال در سبک امریکایی تآکید کمتری بر امنیت از طریق دوربین های نظارت تصویری و تکنولوژی تشخیص چهره می باشد و همچنین پروژه فوجیساوا یک پروژه مسکونی بوده در حالیکه ایستگاه پنا یک مرکز تجاری است و پاناسونیک جنبه های تجاری و ترددی جامعه مورد استفاده از این پروژه را در نظر گرفته است.
پاناسونیک همچنین در حال ساخت دفتر کار خود در ایستگاه پنا می باشد که گنجایش 300 کارمند را داشته و در طرح توسعه خود یک مجموعه مسکونی 219 واحدی، هتل و رستوران هایی را پیش بینی کرده است.
این ایستگاه بر پایه فن آوری زیرساخت های هوشمند بنا شده است که شامل اینترنت پرسرعت، ریزشبکه با ذخیره سازی باتری برای انرژی خورشیدی همه بخش ها، کیوسک ها و مانیتورهای هوشمند، سیستم روشنایی خیابانی هوشمند، پارکینگ های هوشمند، شاتل برق مستقل و... است.
پروژه های بزرگ شهر هوشمند که در مقیاس بالا مانند شهرهای مصدر و سونگدو پیشنهاد شده اند همواره ناتمام مانده اند، در حالیکه پروژه های کوچکتر مانند ایستگاه پنا که از پایه شروع شده و با درنظر گرفتن ساکنین آینده در توسعه های آتی همراه بوده است نمایندگان واقعی توسعه هوشمند شهری در آینده می باشند.
همانگونه که کیتسون می گوید: ما تلاش نمیکنیم که یک مدینه فاضله خلق کنیم در حقیقت بالعکس این است، ما در تلاشیم که به مردم جامعه این قابلیت را بدهیم که به آن روشی که می خواهند زندگی کنند.
