دبیر انجمن صنفی مهندسان مشاور معمار و شهرساز، با بیان این که مفهوم زیست‌پذیری در دهه 1980 به عنوان یک ابزار قدرتمند در کیفیت زندگی تعریف شده است گفت: در گذشته حاکمیت عقلانیت بر تولید و ارتباط تولیدکننده با تولیدش بر فرآیند زیست‌پذیری حاکم بود اما امروزه با فناوری مصرفی و خالی از ذات ایرانی مواجه هستیم و راهبردهای نادرست حق به شهر و حق شهروندی در یک کلام زیست‌پذیری را نابود می‌کنند.
مفهوم زیست پذیری در سال 2005 در زمینه تامین مسکن مناسب و امکانات و خدمات اجتماعی شهروندان جهت تسهیل زندگی مدنی و اجتماعی تعریف شد. با توجه به این که شهر نمودی از رفتار انسان می باشد می توان گفت زیست پذیری دارای ارتباط قوی با موضوع شهرنشینی است که در واقع رابطه بین انسان و محیط است. موضوعاتی چون محیط های ساخته شده طبیعی، رفاه اقتصادی، ثبات و عدالت اجتماعی، فرصت های آموزشی و امکانات فرهنگی همراه با اولویت فراغت از گزینه های موثر در شکل‌گیری مفهوم زیست پذیری است.
این کارشناس شهرسازی و معماری در رابطه با موضوعاتی چون فرآیند صنعتی شدن در طول زمان، وابستگی به خودرو و قرارگیری در معرض خطرهای زیست محیطی ابراز نگرانی کرد.
این پژوهشگر در ادامه با بیان اینکه سیاست‌های نادرست اتخاذ شده توسط تصمیم گیران باعث ایجاد و یا نابود شدن چه چیزهایی می شوند توضیح داد: سیاست های نادرست باعث می شود کیفیت زندگی به مثابه یک کالا نگریسته شود همانگونه که طی سال های اخیر شهرهای ما تا حد یک کالا تنزل جایگاه پیدا نموده اند. وی در پایان مجددا با تاکید گفت: سیاست های نادرست در نهایت شهر، حقوق شهروندی و زیست پذیری را نابود می‌کنند.
برگرفته شده از سایت وزارت راه و شهرسازی
